hoop doet lezen

Ik dacht dat het door de champagne kwam. Door de ontlading van de spanning. En het te lang op zijn. Want ik zou me toch niet zo maar laten meeslepen door een redevoering?

Guess again.

Obama is een begaafd redenaar, en hij heeft het talent optimisme en enthousiasme te kweken bij zijn gehoor. Ook bij de tweede en derde keer luisteren naar zijn overwinningsspeech blijf ik die vonk voelen - voor het eerst in ruim acht jaar tijd krijg ik de hoop dat er ook misschien ooit iets goeds van de andere kant van de oceaan kan komen. De hoop die in 1968 in de grond werd geslagen bloeit nu weer op.

-

Grappig genoeg las ik op dezelfde dag dat de hoop overwon ook een Amerikaanse dystopie uit.

Philip Roth, Het complot tegen Amerika

Een boek, vorige week intuïtief gepakt, dat niets te maken heeft met de actualiteit maar er stiekem af en toe eng bij aansluit. Roth beschrijft hoe in het Amerika van 1940 niet president Roosevelt herkozen wordt, maar de vliegpionier Lindbergh - die vervolgens niet alleen de VS isoleert, maar bovenal in zijn land twee verschillende soorten Amerikanen blijkt te zien: de échte en de ongeïntegreerde joden. Nou waar doet me dat aan denken m.b.t. de actualiteit...

De alternatieve geschiedenis wordt absoluut niet overtuigend uitgewerkt, maar het verhaal is goed, met name de angst en wanhoop die naarmate het verhaal vordert steeds meer onder de joodse bevolking heerst. Die is zo overtuigend geschreven dat het doet vermoeden dat Roth ook in het Rooseveltiaanse Amerika van zijn jeugd veel antisemitische ellende is overkomen. En waarom ook niet, de vrije wereld, en dus ook de VS, omarmde pas antiantisemitisme nadat de nazi-gruweldaden bekend werden.

Wat dat betreft is er in zeventig jaar tijd heel veel ten goede gekeerd. Tot aan de overwinning van de hoop toe.