vier vier mei

Nog nooit zo'n mooie Dodenherdenkingsdag gehad!


Dat klinkt wellicht wat wrang, maar dat is het niet.
Vandaag kwam Regina eindelijk bij me op bezoek. Heerlijk hoe het Leven weer in haar zit! (En non-yay @ al die lange blonde haren op mijn jas (a)). Vervolgens doorgeraced naar de bios, waar wij als jongeren voor 4/5 mei een klein filmprogramma in elkaar hadden getimmerd. Helaas was de publiciteit onvoldoende gegaan (vooral door weigerachtige middelbare-school-geschiedenisdocenten, het tuig), waardoor er maar een vijftigtal jongeren één van de drie films ging kijken. Ikzelf heb genoten van La Vita e Bella (dat ik tot mijn schande nog niet gezien had). De films gaven de tocht naar het monument op het Keizer Trajanusplein een extra tint. Met het tragikomische La Vita in mijn achterhoofd, alsook het onlangs geziene Band of Brothers kwamen de tranen wel om 20.00 uur. De ellende die een groep onschuldige burgers is aangedaan... maar ook de actualiteit drong zich aan me op. Vooral de zinloze doden in Irak.

Daarna was het tijd voor een traktatie van mijn oren. Het Herdenkingsconcert was deze keer het Requiem van Mozart, en niet zomaar het Requiem, maar de nieuwste versie van Duncan Druce. Delen van het requiem zijn immers niet voltooid door WA himself, en Druce heeft een m.i. zeer geslaagde poging ondernomen om het Requiem écht af te maken. Vooral het Amen was flink uitgebreid. Wauw!

Een mooie vierde mei dus.
Een dag met de viering van het leven, een dag met de herdenking van de gestorvenen, een dag met de contemplatie van de dood. Een dag met de schoonheid van het sterven, een dag met de horreur van de stervenden, een dag met de zin van het leven. Een dag.