Five years

De jaren 1940-1945 staan in ons collectieve geheugen gegrift. Nederland heeft geleden onder de brute invasie, bij velen gesymboliseerd door de vreemde soldaten, het gestamp van hun laarzen. Eenieder die de invasie heeft meegemaakt herinnert zich zijn of haar persoonlijke ontberingen. En de familieleden, vrienden of plaatsgenoten die verdwenen en nooit meer terugkwamen.

Soms kunnen vijf jaren heel lang duren.

Vandaag is het vijf jaar geleden dat de oorlog in Irak begon. Het leed dat de Nederlander heeft ervaren in zijn vijf jaar, is de Irakees helaas ook niet bespaard gebleven. De invasiemacht van landen als de VS, GB en Nederland heeft het geweld in het land vertwintigvoudigd. Velen hebben familie, vrienden en plaatsgenoten verloren.
Het aantal slachtoffers leidt helaas vaak tot semantische discussies in pers en nieuwe media. Er zullen altijd slechts schattingen zijn tot na tientallen jaren door historici de echte balans kan worden opgemaakt. Met de huidige schattingen van tussen de 150.000 en 1,2 miljoen slachtoffers kan men verder ook niet veel. Elke is er één te veel.

Ik ben er trots op dat ik destijds behoorde tot een van de 8 miljoen mensen die wereldwijd de straat op ging om tegen de oorlog te protesteren, maar ik vind het uitermate verschrikkelijk dat ik gelijk heb gekregen.