gelezen: Zomertijd

J.M. Coetzee, Zomertijd

Hoe megalomaan ben je als je voor je autobiografie een journalist opvoert die onderzoek doet naar jou door je exen en andere belangrijke vrouwen te interviewen? Mulisch zou het Coetzee niet nagedaan hebben, toch komt de laatste er wel mee weg (de eerste heeft dan ook nooit die N-prijs in de wacht gesleept). Hij doet het ook goed: nietsontziend voor zichzelf. Uit de verhalen van de (soms onsympathieke) vrouwen komt het beeld van een schuchtere, mislukte dertiger, met wie iedereen zich zonder moeite kan identificeren. Deprimerend, maar af en toe met fijne observaties.

In Coetzees ogen zullen wij mensen de politiek nooit opgeven omdat politiek te handig en te aantrekkelijk is als theater voor het botvieren van onze laagste emoties.