Crisiscarnaval

"We staan voor een nieuwe en grote beproeving," verklaarde Balkenende afgelopen dinsdag: "De tijden worden moeilijk en weerbarstig." Met z'n allen moeten we de schouders eronder zetten.

Waar heb ik dat eerder gehoord? Niet van de rustige de gevoelens temperende Kok (na de moord op Fortuyn zei hij niet meer dan "Laten we onze kalmte bewaren.") of de flamboyante alles wegrelativerende katholieken Lubbers en Van Agt (die niet voor niets hoopte dat de herinnering aan hem zou zijn "als een clair obscur, dat straks in de herinnering zal vervagen als het veelkleurig loofbos onder de melancholieke nevels van de herfst").
Nee, de woorden lijken in grote mate op een ándere roemruchte voorganger: "Wij moeten met elkaar beseffen dat wij [zo] niet kunnen voortgaan" en "Wij zullen ons blijvend moeten instellen op een levensgedrag met een zuiniger gebruik van grondstoffen en energie. Daardoor zal ons bestaan veranderen. Bepaalde uitzichten vallen daardoor weg. Maar ons bestaan hoeft er niet ongelukkiger op te worden."

Was gesproken, premier Den Uyl, bij de oliecrisis van 1973. Dit zijn bijna Balkenendiaanse bewoordingen. Balk past daarmee in orale traditie niet zozeer bij het CDA, maar meer in het bijzonder bij de gereformeerden. En de bekendste gereformeerde premier van na de oorlog is nog altijd PvdA-er ome Joop.

Den Uyl en Balkenende, twee gereformeerde jongens, vol van een gezamenlijk lijden. Samen de schouders eronder, in nagedachtenis van Christus aan het kruis. Want het leven is geen lolletje.

In deze tijden zou een katholieke relativering meer passen.
Alaaf enzo hè.