Winter

Zich niet storend aan zijn voeten, die intussen aanvoelden als ijsklompen, haastte hij zich voort. Geen tijd, doorgaan. Stilstand is achteruitgang. Nadenken leidt immers tot inzicht en inzicht leidt tot levensmoeheid. Harm stapte vastberaden door, voorovergebogen, daarmee zijn vastberaden snelheid benadrukkend. Hij negeerde de ijselijke kreten die zijn oren bereikten. Dat was toch allemaal verbeelding.

De kou kroop op naar zijn enkels. Geen aandacht aan besteden, beweging maakt warm. Voel het zweet op je rug. Doorgaan, doorgaan. De maanbeschenen angstvertrokken gelaten die naar hem keken waren volstrekt illusoir.

Een tintelende vrieskou kondigde zich aan in zijn lendenen. Harm versnelde zijn tred. Niets kon hem van zijn doel afhouden - al wist hij niet wat dat doel was. Had hij het ooit geweten? Het deed er niet toe. Hij zag ook het verwijt niet op het gezicht van de oude wijze moeder die hij passeerde. Dat kon ook niet, ze bestond niet.

Als duizenden kleine pijlen bereikten de koudeprikkels Harms hart. En eindelijk, eindelijk, stond hij stil, een verstijfd ijsbeeld. En zichzelf voorbij gelopen zag hij eindelijk. Hij zag de moeder, de warmte van haar oprechte tranen - tranen voor hem.

Maar te laat, te laat.