Gedicht voor een land op drift

en het was in de dagen van tuitend onthagen dat er nachten lengden
en de nachten waren niet stil te krijgen maar van berichten
en berichten over berichten gejaagde hoofden van hoogpotig licht
als fronsende spoken die het land ontdarend berilden
dat het overal begon te fnuiken

en het was in de nachten van daverend doemen dat het daagde
dat niets nog zichzelf leek en de ander niet meer op ons
dat blauw pas gaf in straten van waking daar lang genoeg
was geslapen en alom daagde dat waarden
wormen waren die knaagden in de onderbuik van de straat
waar niets meer binnensmonds werd verbeten en roep spoog
op alles wat was zoals het was want alles was te nieuw
en al veel te lang fout gegaan

het fluisteren in oren was hopeloos uit de mode geraakt
zoals geloof in geuren en hoop op lente van ogen
en zelden zag je een merel blozen van de klank
van liefde op stille lippen

en het was in die dagen van optuimelend onderroer en ramspraak
dat het aangespoelde hoofd van de dichter van duister werd gevraagd
te spreken van geloof hoop en liefde en dit is wat hij zei

wij moeten kerst verslapen en lente maken
op elkaars wangen

- Ilja Leonard Pfeijffer



(Lees de speech van Femke ook even!)