Mijn neef is dood.
Hij leed aan korsakov, maar een hartaanval was hem fataal.
Hij stierf vorige week dinsdag en werd afgelopen vrijdag pas gevonden. Omdat de buurvrouw geklaagd had over de TV, die dag en nacht op een redelijk onacceptabel hoog volume stond.
"Een eenzame, tragische dood," belde mijn moeder. "En, naar ik vrees, symptomatisch voor zijn leven."
"Ja," beaamde ik, nog wat verdoofd door het nieuws.
Nu twijfel ik.
Misschien was hij eenzaam, maar in hoeverre kan ieder van ons niet hetzelfde overkomen? Als ik ter plekke zou neervallen, hoe lang zou het duren voordat iemand erachter kwam? Mijn huisgenoten zijn wel gewend dat ze mij af en toe dagen niet zien. Dan ben ik weg, of heb ik me opgesloten in een behoefte aan privacy. Mijn beste vrienden? Die zitten aan de andere kant van het land. Wat zullen ze doen als ik dagenlang de telefoon niet beantwoord?
En, erger nog, de andere kant op: wat kan ík doen als ik me zorgen maak om één van mijn vrienden en ik krijg geen contact?
Eén van de verworvenheden van onze moderne wereld - de privacy - heeft ook zo zijn problematische kantjes. Verderop in dat spectrum staat namelijk een gevaar: isolatie. Ik hoop dat niet te hoeven meemaken.
We're afraid of everyone
Afraid of the sun
Isolation
The sun will never disappear
But the world may not have many years
Isolation
- John Lennon
Posts
