Waarom ik niet twitter

Vrienden en collega's vragen me geregeld waarom ik nog niet twitter. Hierbij het antwoord, hoef ik dat niet steeds opnieuw te geven ;-) Ik ben een 'Twopponent'. ((c) NRC Next)

1. Waarom zou je twitteren?
Allereerst de hamvraag. Ik ben politicus in Nijmegen: als ik twitter, is dat dus om "de mensen" iets te vertellen over wat ik vind. Maar twitter is daar nu juist bij uitstek - op dit moment in ieder geval - een te beperkt medium voor. Je getwitter wordt alleen gevolgd door andere politici, niet door mensen met een bepaalde vraag. Die komen nu via internet op blogs of nieuwssites uit; maar meestal spreken ze me gewóón aan, of sturen ze een mail. Either way kun je meer kwijt dan 140 lettertjes.

2. Twitter is zóó 2009
Het lijkt erop dat de Twitteraars in een kleine community verkeren en in ieder geval voorlopig nog blijven verkeren. Het aantal is in het afgelopen half jaar niet meer toegenomen (bron: NRC) en er zijn meer mensen die Farmville spelen dan Twitteren (al ben ik met Farmville spelen ook al gestopt ;)).

3. Twitter is primair
De tweets van concullega's laten het me al zien: je reageert op het getwitter heel primair. Je maakt je boos over de kleinste zaken; meestal leidt dat niet tot schaamte achteraf (tenzij je een ex VVD-parlementariër bent), maar over het algemeen bekijk ikzelf deze tweets met enige plaatsvervangende schaamte. Boosheid over een verkeerssituatie, het gedrag van een ander, etc. etc. Beschaving is nu juist dat je nog even nadenkt voor je wat roeptoetert.

4. Twitter is triviaal
Ik surf wel eens naar de tweets van vrienden, collega's en concullega's. Vaak heb ik de neiging om op getweete stellingen te reageren, en telkens prijs ik me gelukkig dat ik dat niet kan! De discussies zijn namelijk over het algemeen (door het beperkt aantal karakters en/of de snelheid) op zijn zachtst gezegd triviaal. Oké, het overstijgt gelukkig wel het niveau van de kroeg, maar toch. Ik kan mijn tijd dan toch echt wel beter besteden.

Dus ja, nee. Voorlopig althans is deze vorm van digitale communicatie niet aan me besteed!

gelezen: Joe Speedboot

Meestal wantrouw ik hypes. Mensen zijn er heel erg goed in om massaal het verkeerde boek goed te vinden. Maar allez, Joe Speedboot toch maar gaan lezen - en ik heb er geen moment spijt van gehad. De lotgevallen van de vriendengroep rondom Joe - eerst passief, later actief beleefd door Frans "de arm" - zijn schilderachtig neergezet met heerlijke dialogen en zinswendingen. Het past zeg maar tussen de WFH's. En dat zegt wat.

- Volksgenoten!
Wij rilden van een volgzaam soort genot, van warmte en verering. Zijn rechteroog spoog vuur, maar het beredeneerde linkeroog woog elk woord dat zijn dunne lippen passeerde. Met starre ernst sprak hij ons toe over de degeneratie van de moderne tijd. Over het rode gevaar. Over het fiasco van de antirevolutionair Colijn.

Kabinet Stop!

"Kabinetstop bijeen over rapport," kopte Teletekst vanochtend. Ach, hadden ze daar in 2003 maar naar geluisterd.

Gelezen: gekluun

Kluun, Komt een vrouw bij de dokter
Kluun, God is gek

Toch maar eens wat Kluun. KEVBDD mede naar aanleiding van de film, waarvan de thematiek me ontroerde maar die me niet wist te boeien door het slechte acteerwerk. Het boek ontroerde me wel, met name de dramatiek rond de dochter die zonder moeder door het leven zal moeten gaan. De sympathie die vrouwelijk Nederland zegt voor hoofdpersoon Stijn te voelen, snap ik echter niet. Maar misschien moet ik zelf een dergelijke situatie meemaken? Hopelijk niet.

Verder schreef Kluun een essay over het atheïsme. Hij gaat hierbij van de premisse uit dat het atheïsme in de media alle ruimte krijgt en als enige het intellectuele publieke debat domineert. Als je dat als uitgangspunt neemt, heeft ie een punt. Maar mijn waarneming is volledig anders: het dogmatische geloof rukt juist op - ook bij de intellectuele omroepen. Het is wel zo dat een roeptoeter als Richard Dawkins het atheïsme als een alternatief geloof propageert - daar moet ik dan ook niks van hebben. Het essay van Kluun bleef voor mij daardoor een beetje in gemeenplaatsen hangen en overtuigde niet. Gelukkig zat er ook nog wat humor tussen.