Gelezen: De moeder

J.J. Voskuil, De moeder van Nicolien

Jarenlang heb ik niet getaald naar dit boekje, omdat ik vond dat de moeder van Nicolien in Het Bureau al voldoende aandacht had gekregen. How wrong can one be! Deze novelle - ondanks de zware thematiek Voskuiliaans geschreven, dus je gaat er in sneltreinvaart doorheen - had ik veel eerder moeten lezen.

Ik kocht het ter ere van de net overleden schrijver. Een man die voor euthanasie kiest op die ene dag dat Hemelvaart en de Dag van de Arbeid samenvallen, kan immers rekenen op mijn eeuwige sympathie. En hoe toepasselijk dat ik ter ere van zijn dood dit boekje kocht, het behandelt namelijk het sterven (beter: het afstervingsproces) van zijn schoonmoeder, een lieve maar wat laffe oude vrouw die ten prooi valt aan de ergste vormen van dementie. 'En hij dacht met zorg aan de tijd dat hij, getroffen door een beroerte, stom en onmachtig in een kar zou zitten, wachtend op zijn dood.' p.123 Zo ver is het voor Voskuil zelf gelukkig niet gekomen.

Voor iedereen die ooit een bejaarde heeft zien aftakelen onder zijn ogen is dit een droef feest van herkenning. En daarmee een erkenning.

En laten we maar hopen dat euthanasie tegen de tijd van ons sterven volledig geaccepteerd is.

'Mijn schoonmoeder zegt dan: Gelukkig maar dat niet iedereen hetzelfde is.' Hij lachte. 'En dat irriteert me enorm, want ik vind dat helemaal niet gelukkig.'
p.37

edit: Goede timing, binnen een dag na lezing overleed mijn oma eindelijk. Ook haar is verder lijden gelukkig bespaard gebleven.