Herinnering

'En weet je wat er toen gebeurde?'
Karla liet de vraag expres in de lucht hangen en keek het kampvuur rond. Ze zag tot haar genoegen hoe de jongere meisjes ademloos naar haar staarden, vol macabere bewondering, onder de indruk van het verhaal zoals ze dat tot dusverre had verteld. Ze keek de meisjes één voor één in de ogen, wetende dat de weerspiegeling van het vuur in haar donkere ogen haar magere, toch al sinistere voorkomen bijna heksachtig moest maken.
'Toen,' vervolgde ze, met veel pathos in haar stem, 'toen stapte ik het verlaten hotel in. En als je al dacht dat het hotel aan de buitenkant een spookachtig uiterlijk had, het interieur was nog vele malen enger. Over de stoelen in de loge waren lakens gelegd, en die lakens lagen onder dikke lagen stof. Overal waar je keek zaten spinnewebben - maar tegelijkertijd zag het hotel er niet naar uit alsof er veel leven binnen kon dringen.
'En toch!' Karla liet bewust even een pauze vallen, 'En toch wás er leven. Menselijk leven zelfs.'
Weer liet Karla een pauze vallen en keek het kampvuur rond. De ogen van de meisjes waren groot van een heerlijke griezeling. 'In één van de stoelen,' vervolgde Karla, 'zat een man. Als je het een man kon noemen. Hij was zo mager... had hij buitengelopen, dan had de wind hem kunnen wegblazen in een rustige zucht. Toch zat er nog leven in en ik sprak met hem. Hij vertelde me dingen die ik toen niet begreep - nog steeds niet begrijp.
'"Karla," zei hij, "Het menselijk geheugen kan veel bevatten. Soms ook de dingen die niet bevat mogen worden. Jarenlang heb ik het voor me gehouden, maar ik kan niet langer. Ik herinner me - neen, het is niet eens mijn herinnering, maar de herinnering van een ander - een Andere Tijd. Een tijd van Magie. Een tijd van Liefde. Een tijd die voorgoed verdwenen is door het pact met de Techneut. En dat," zijn stem was nu een fluistering geworden, "is een Verboden Herinnering. Karla, ga heen en vergeet." Nu de man blijk had gegeven te Herinneren verdween hij langzaam en ik rende...'
Karla's adem stokte in haar keel. Dit was geen verhaal, ze Herinnerde zich weer. En ze Begreep.
Ze keek de kring rond. Alle meisjes hadden de blik afgewend en keken afwezig in het vuur, behalve Shirley, die haar met grote ogen vol angst aanstaarde.

Het was ook Shirley die zag hoe Karla heel rustig oploste in het Niets. De rest rond het kampvuur zag dat niet: Karla bestond immers niet. Had nooit bestaan.