Sunday, March 29, 2009

Westminster Quarter in de popmuziek

Heb ik nou echt iets gevonden dat nog niet op internet te vinden is? Ik zat me zojuist af te vragen in hoeveel popnummers de Big Ben (met dat getingel (bekend als Westminster Quarters) & daarna de Big Ben zelf, de klok) te horen is. Allerlei loze feitjes en weetjes zijn te vinden op het wereldwijde web, maar deze essentiële levensvraag heb ik via deze weg nog niet weten te beantwoorden!

Tot nog toe heb ik zelf de volgende nummers:

  • Supertramp, Fools Overture (na de piano-intro, onderbroken door stukje speech van Churchill "We shall never surrender")
  • Sandy Coast, Capital Punishment
  • In een heleboel andere nummers (waaronder 2Unlimited, Workaholic) zitten de chimes, maar niet de Big Ben erna.
Maar ik weet zeker dat er nóg meer is. Wie biedt?

Tuesday, March 24, 2009

Gelezen: boekenweek

Tim Krabbé, Een tafel vol vlinders
Midas Dekkers, Piep. Een kleine biologie der Letteren

Tja, wat nou nog te zeggen over de (nagenoeg gratis) oogst van de afgelopen boekenweek? Krabbés boek is me tegengevallen: het eerste deel was goed, het tweede deel had niet gehoeven en het einde paste voor mijn gevoel totaal niet bij de karakterontwikkeling.
Dekkers' essay is precies wat we van Dekkers kunnen verwachten: af en toe zeer scherpe observaties van het mensendier, ditmaal verpakt in niet altijd even scherpe observaties van de literatuur daaromheen. Af en toe lijkt Dekkers de literatoren en hun stukjes er met de haren bij te moeten slepen, alsof ie niet van zichzelf al scherp genoeg zou zijn. Maar dat is de makke van het boekenweekessay, natuurlijk.

Het eerste wat je met een nieuw huisdier doet, is het benoemen. Hiermee wordt het tot eremens verheven. En nu maar hopen dat het zijn naam waarmaakt. Onze poes née Anna kreeg haar ware naam pas na jaren, toen ze een pootje op moest offeren aan de grote kankergod. We noemden haar Statiefje. Dat is altijd nog beter dan veel andere namen van schrijverspoezen. In hun verliefdheid stamelen ook de grootste auteurs onbeholpen bij het dopen van hun poes: Poekie (Cees Buddingh'), Pim (Jos Brink), Poelie (Frans Pointl) en Poef (Remco Campert). Alleen Lennaert Nijgh sprak zijn poes netjes met Meneer aan. Het is niet meer dan rechtvaardig dat Remco Campert in het dagboek van zijn Poef omgekeerd Bril blijkt te heten. Zelf moet ik me wel erg vergissen als mijn poezen mij niet gewoon Ober noemen.
p.33-4

Tuesday, March 10, 2009

Bewijs

Jaha! Het bewijs is geleverd! N=1! Ha-haa!



Dus! Meer! Nu! Haha!