Sigaret

"Mag ik een vuurtje?"
Verstoord keek ik op. Zo gewend aan de wereld van het Openbaar Vervoer wilde ik antwoorden dat roken heden ten dage niet meer getolereerd werd in de trein, geen usance meer was - tot ik me realiseerde dat ik mij niet langer in een OV-omgeving ophield. Het meisje dat me de vraag in kwestie gesteld had keek me nog steeds afwachtend aan. Haar blauwe ogen hadden iets smekends, als ware ik haar laatste hoop. Verstrooid graaide ik in de zakken van mijn jas.
"Natuurlijk," zei ik met schorre stem, haar mijn aansteker presenterend.
"Dank je wel." Een glimlach krulde om haar lippen, waarna ze haar sigaret ontstak met het vuur uit mijn aansteker.

De punt van haar sigaret lichtte roodoranje op, hetgeen haar gezicht een spookachtige gloed gaf. Met een lach en een blik van ultieme dankbaarheid keek ze me nogmaals aan, en daarna blies ze de rook uit.
Ik werd omgeven door een grijswitte mist en zag niets meer. In het niets bleef alleen haar lach op mijn netvlies branden. Niet uit te wissen, zelfs niet met mijn tranen van geluk.