Sprakeloos

Tom Lanoye, Sprakeloos

Superlatieven tekort voor dit boek, dat zo enorm klopt. Lanoye schrijft een hommage aan zijn moeder, een prachtig Vlaams mens. Tegelijkertijd neemt hij zijn jeugd en alle hilarische figuranten die daarin hebben gespeeld op de hak. De liefde voor zijn moeder - een onmogelijk mens soms - druipt bijkans van de bladzijden af.

De moeder, die altijd domineerde, met haar tirades en acteerwerk de bovenhand probeerde te krijgen - en kreeg. Dat uitgerekend zij als een kasplantje moest eindigen - je snapt de pijn die Lanoye hierover ervaart donders goed.

Critici hebben over het boek gezegd dat Lanoye teveel bladzijdes gebruikt voor een verhaal dat in ca. 200 pagina's ook verteld had kunnen worden. Zij hebben het niet begrepen.

met een schok beseffend: mijn god, ik denk en spreek precies zoals zij - ik bén exact als zij, ik zeg om het even wat, om toch maar de bovenhand te krijgen
pag.336